Ik ben wel in de wereld, maar niet van de wereld.

Het wordt me steeds duidelijker hoe groot de weerstand tegen zijnsontwikkeling is ook al is dat dé methoden waarmee het Zijn en daarmee dat waar we al sinds het begin van ons bestaan tevergeefs naar streven gerealiseerd wordt. Het belooft namelijk niet, zoals vele andere en wel "succesvolle" methoden, instant geluk en zakelijk succes. Bovendien vraagt het niet om een bepaalde (therapie)vorm, een bepaald handelen, maar slechts om bewustzijn, om bewust toelaten van de ervaring die het leven in het verloop van het leven aanreikt. En het biedt geen houvast in de vorm van regels. Die weerstand uit zich niet in anti-houdingen, maar in het volledig negeren ervan. Het is alsof er zich een vrijwel ondoordringbaar scherm tussen het Zijn en het niet-Zijn c.q. het ego bevindt. Alsof het zo ver van ieders bewustzijn is dat het niet opgemerkt kan worden. Enigszins vergelijkbaar met de indianen in Amerika die, naar verluidt, de schepen van Columbus niet konden zien. Eigenlijk niet verwonderlijk als ik bedenk dat ik tijdens mijn ontwikkeling naar het Zijn in het zwarte gat, de singulariteit, aangekomen ben en daar nog steeds verblijf. En derhalve voorbij de waarnemingshorizon ben die daar bijhoort omdat zelfs licht niet aan het zwarte gat kan ontsnappen. Hierdoor word ik er steeds bewuster van dat ik, zoals ik in mijn boek duidelijk maak, wel in de wereld maar niet van de wereld ben. Ik sta aan de andere kant van het scherm, van de waarnemeningshorizon. Zoals de afbeelding weergeeft praten en filosoferen de mensen over deze kant en doen ze pogingen er te komen, maar ze blijven aan die kant omdat ze denken dat het Zijn net zo maakbaar is als alles wat ze tot nu toe gemaakt hebben en de illusie geeft dat ze het leven in hun macht hebben. Als gevolg van mijn positie vraag ik me af wat de zin van mijn bestaan is, wat ik hier te brengen heb als het scherm zo ondoordringbaar is. Ik weet het niet. Maar wat ik wel weet is dat het leven me in deze positie gebracht heeft en via mij doet wat het doet en dat dat zinvol in zichzelf is.

Feedback over mijn boek.

Ik heb nu van een paar mensen feedback over mijn boek gekregen. Ze zeggen dat het niet gemakkelijk is, dat het eigenlijk een studieboek is. Welnu, dat ben ik met ze eens en ik ben blij met dat bericht. Ik was namelijk tot de conclusie gekomen dat er veel ontbrak in de spirituele literatuur, zoals het antwoord op de vraag waarom we eigenlijk (spiritueel) willen/moeten groeien. Zijn we soms ergens van afgescheiden en zo ja hoe zit die afscheiding dan in elkaar in het universum en in onszelf? En kunnen we die afgescheidenheid zelf opheffen door spirituele ontwikkeling of zijn we daarvoor afhankelijk van de evolutie? En hoe zit het eigenlijk met dat ego van ons? Zijn we dat of hebben we dat? Als we het hebben, wat zijn we dan? En wat is het verschil tussen het ego en wat we zijn?

Op al die wezenlijke vragen en nog veel meer geef ik in mijn boek antwoord. Zoals op de vraag of er een vrije wil bestaat, wat het kwaad (de duivel) is, wat het verschil tussen waarheid zijn en waarheid hebben is, waarom mensen wel of niet in God geloven, wat is God en zijn Wil eigenlijk, wat onvolmaakt en vomaakt zijn is, enz. enz.

Verder vertel ik wat de essentie van spirituele ontwikkeling, van zijnsontwikkeling, is en dat die oneindig eenvoudig en het moeilijkste is wat er is. Dit feit blijkt het grote struikelblok voor een aantal lezers. Ze kunnen die oneindige eenvoud niet vatten. Dat ze de toepassing ervan moeilijk vinden, kan ik begrijpen, maar dat ze die eenvoud, waar geen intelligentie, geen analytisch vermogen, voor nodig is, niet vatten, dat begrijp ik niet. Maar toch ook weer wel, want het ego verzet zich tegen het begrijpen van die eenvoud en al helemaal tegen het toepassen ervan. Verder is de spirituele literatuur over het algemeen lekker vaag en uiterst divers kwa methoden en begrippen waardoor de lezer niet echt aangesproken wordt op zijn verantwoordelijkheid inzake de bedoeling van zijn verblijf op aarde. En is het vaak ook nog dogmatisch waardoor het houvast wordt geboden waar het ego blij mee is omdat het daardoor in stand kan blijven. Wat is het leven toch boeiend, want wat mensen ten diepste willen, verzetten ze zich ook uit alle macht tegen. Maar wat is het leven toch ook weer erg saai, want het blijkt oneindig eenvoudig te zijn. Het zij zo!

Tekst van de 4e nieuwsbrief.

Ik heb nu een paar interactieve lezingen over mijn boek gegeven. Wat is het fijn om mensen te vertellen dat datgene waar ze ten diepste naar verlangen, te weten het Zijn (wie je echt bent), in henzelf aanwezig is en dat het realiseren ervan oneindig eenvoudig is. Ik merk wel dat mijn verhaal zo acceptabel is omdat ik het Zijn zelf gerealiseerd heb en daardoor in staat ben iedere vraag erover vanuit mijn ervaring te kunnen beantwoorden. Dat roept ook nog al eens verwarring op. Bijvoorbeeld als ik zeg dat je vanuit het Zijn waarheid spreekt zonder dat dat dé waarheid kan zijn. Dé waarheid spreken is kennelijk één van de dominantste dogma’s. Intussen gebeurt er weer veel in de samenleving. Dat zijn soms schokkende gebeurtenissen zoals het doodschoppen van een grensrechter. Wat me telkens opvalt is dat men gaat beseffen dat dit geweld met de hele samenleving te maken heeft en dus geen incidenten zijn die toe te schrijven zijn aan het soort sport, de afkomst van de daders, enz. Maar wat die samenleving dan mankeert en wat er aan te doen is, ontbreekt nog steeds. Men weet wel dat harder straffen niet helpt, maar wat dan wel helpt wordt niet beantwoord, zelfs niet door hoogleraren die het zouden moeten weten. Steeds meer wordt gezegd dat de opvoeding beter moet. Men heeft het dan over normen, waarden, grenzen, en dergelijke. Maar het maakbaarheididee is ten einde, dus dat is precies waar men in deze tijd vanaf wil, wat niet meer werkt. Het wordt dus hoog tijd dat men gaat beseffen dat de samenleving de kwantumsprong van ego naar Zijn aan het maken is en dat die, zoals de verharding van de samenleving laat zien (zie), begint met het vrij spel van het in de materie gevangen en daardoor dualistische ego. En dat men tevens gaat beseffen dat zijnsontwikkeling dé methode is om die sprong te voltooien. Ik probeer de media zover te krijgen dat ze over deze kwantumsprong gaan berichten, maar tot nu toe tevergeefs. Het ego is kennelijk nog te sterk. De crisis zal dus nog groter moeten worden. Bedenk daarbij dat je individuele werkelijkheid lichter wordt naarmate je zijnsontwikkeling vordert en je dus minder en uiteindelijk geen last meer hebt van die crises. Het leven is namelijk op niets anders uit dan het realiseren van het Zijn (het één zijn met het leven) en gebruikt daar confrontatie c.q. crisis voor. Als het Zijn is gerealiseerd, is die crisis dus niet meer nodig. Heerlijk om te ervaren. Prettige feestdagen en Licht toegewenst.

Mediainteresse voor mijn boek.

Onlangs heb ik geprobeerd een medewerker van een televisieprogramma te interesseren voor mijn boek en daarmee voor voornoemde kwantumsprong. De reactie was voorspelbaar. "We zijn op dit moment niet zo geïnteresseerd in filosofische onderwerpen". Jammer dat ze geen onderscheid kunnen maken tussen filosofie en (spirituele) zijnsontwikkeling. Want filosofie geeft geen oplossing voor de problemen van de mens terwijl zijnsontwikkeling dat wel doet. De problemen moeten waarschijnlijk nog erger worden voordat de mensen zich gaan realiseren dat ze hun oplossingen in de vorm zoeken terwijl die daar niet in te vinden is. Sterker nog, dat die zelfvernietigend zijn zoals overduidelijk blijkt.

Mijn website en mijn boek zijn af.

Mijn site is af, mijn boek is af. Nu heb ik hopelijk de goede middelen om de samenleving duidelijk te maken dat het Zijn als zijnde de ideale wereld nu noodzakelijker en gemakkelijker te realiseren is dan ooit en dat dit veroorzaakt wordt door de evolutionaire kwantumsprong van ego naar Zijn die zich in deze tijd voltrekt. Dat zal desondanks niet gemakkelijk zijn omdat de mens weliswaar intens naar het Zijn verlangt, maar er ook intens bang voor is.